Wiarygodność Biblii a wiara w Boga część 1

W Piśmie świętym zawartych jest wiele opowieści i informacji o Bogu, Jego dziełach, historii ludzi i świata, które stanowią podstawę życia w zgodzie z Bogiem. Nie brakuje jednak w Piśmie świętym sprzecznych informacji i opowieści mało wiarygodnych. Stanowią one podstawę dla wielu osób do uznania, że Biblia nie podaje prawdy, nie jest w związku z tym księgą Boga, a skoro jest niewiarygodna, więc – idąc tym tokiem rozumowania – bardzo wątpliwe, aby Pan Bóg istniał naprawdę.

Sprzeczności w Piśmie świętym

Powszechnie przyjmuje się, że Pismo święte zostało napisane pod natchnieniem ducha świętego, a wszystko, co jest w nim napisane, jest bezwzględną prawdą (bo Pan Bóg nie może się przecież mylić), stąd np. wierzymy, że to Bóg nas stworzył, a nie – jak twierdzą uczeni – pochodzimy od małpy itp. Uważny czytelnik Biblii szybko jednak zauważy, jak wiele jest w niej sprzeczności, i to czasem nawet w obrębie jednej księgi. Weźmy np. informację o zwierzętach zabranych do arki przez Noego. W jednym miejscu czytamy nakaz Boga:

Z wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; również i z ptactwa – po siedem samców i po siedem samic. (Rdz. 7, 2-3)

a nieco dalej:

Ze zwierząt czystych i nieczystych, z ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samiec i samica, weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał. (Rdz. 7, 8-9)

W takim i wielu tym podobnych zestawieniach nie trudno nie przyznać racji, że jest to miejsce kłopotliwe dla osoby wierzącej w prawdziwość Biblii.

W Piśmie świętym zawarte są także opowieści, które traktujemy bardziej jak poetycki opis lub wręcz wymyśloną opowieść niż prawdziwą relację. Tak jest np. z opowieściami o stworzeniu świata przez Pana Boga w ciągu siedmiu dni, o potopie, o zniszczeniu Sodomy i Gomory itd. W sukurs przychodzą nam naukowcy, podając np. „Poemat o Gilgameszu”, babilońskiej legendzie o wiele starszej od Biblii, która jest niemal identyczna z biblijnym opisem potopu, włącznie z człowiekiem, który się z tego potopu uratował i odnowił ludzkość. W Biblii jest to Noe, a w tym poemacie jest to Utnapisztim. We wspomnianym poemacie odnajdziemy także praczłowieka utworzonego z gliny o imieniu Enkidu, czyli prawzór Adama utworzonego przez Pana Boga. Zachodzi więc uzasadnione pytanie, w jakim stopniu Biblia jest głosem Boga, skoro jest tak niewiarygodna. Daje temu wyraz św. Augustyn, pisząc: „A ja też nie wierzyłbym Ewangelii, gdyby autorytet Kościoła tego mi nie nakazywał”. (Contra Faustum Machineum, XXV,1,3)

XI tabliczka Eposu o Gilgameszu z opisem potopu; zbiory British Museum, fot. Mike Peel

 

Struktura Pisma świętego

Zanim przejdziemy do szczegółów, odpowiedzmy sobie na pytanie, czy Pismo święte na pewno jest w stu procentach głosem Boga lub zbiorem pism pisanych pod natchnieniem ducha świętego. W końcu jest to dzieło złożone z kilkudziesięciu ksiąg, spisanych na przestrzeni wiele setek lat, i to nie przez jednego autora, ale przez wielu różnych autorów. W uzyskaniu odpowiedzi na to pytanie pomoże nam analiza struktury Biblii. Można ją podzielić na kilka części, a mianowicie:

1. Księgi historyczne

Księgi te zawierają opisy historyczne, głównie historii narodu izraelskiego od najdawniejszych czasów aż po czasy współczesne autorom ksiąg.

2. Księgi mądrościowe

Jest to kilka ksiąg zawierających porady moralne, porady na temat tego, jak żyć – także, jak żyć zgodnie z nakazami Pana Boga.

3. Księgi prorockie

Księgi zawierające opis życia i działalności proroków oraz słów Pana Boga przekazanych za ich pośrednictwem ludziom.

4. Ewangelie

Księgi opisujące życie, działalność i naukę Pana Jezusa.

5. Dzieje apostolskie

Pojedyncza księga, która opisuje wczesne lata rodzącego się chrześcijaństwa i krzewienie wiary na okoliczne narody.

6. Listy apostolskie

Zbiór listów apostołów pisanych do różnych ośrodków pierwszych chrześcijan, które zostały pozakładane w czasie podróży misyjnych.

7. Apokalipsa św. Jana

Pojedyncza księga o charakterze prorockim zawierająca przepowiednie co do przyszłości poszczególnych narodów, jak i tego, co będzie się działo przy końcu świata.

Jak widzimy z powyższej analizy, tylko niewielką część z tych ksiąg możemy uznać za pisma napisane pod natchnieniem ducha świętego lub wręcz bożego objawienia. Takimi księgami są np. księgi proroków i Apokalipsa, bo w nich pisze, że są to słowa Boga. Dobrym przykładem jest Księga Ezechiela, która jest niczym innym jak dziennikiem mistyka. Księga charakteryzuje się stałym, powtarzalnym schematem: dnia tego i tego byłem tu i tu, i ujrzałem następujące widzenie, następnie anioł wyjaśnił mi, co ono oznacza.

Pozostałe księgi albo zawierają tylko pojedyncze wypowiedzi Pana Boga (np. dekalog) lub Pana Jezusa (Ewangelie), albo w ogóle nie są głosem Boga, a jedynie stanowią opis pomocniczy. Są one opisem życia z Bogiem i dla Boga (księgi mądrościowe) lub też stanowią świadectwo poprzednich pokoleń (księgi historyczne), jak to jest żyć z Bogiem i bez Boga.

Spełnione proroctwa zawarte w Biblii

Wielkość słów Pisma świętego i Pana Boga widać najlepiej w księgach prorockich, bo to, co Pan Bóg zapowiedział, spełniło się, o czym my, współcześnie żyjący, dziś wiemy. W księdze Nahuma (3,7) czytamy np. zapowiedź zniszczenia Niniwy, stolicy Asyrii, miasta tak wielkiego i świetnego jak dziś Nowy Jork czy San Francisco, i jest napisane, że zostanie ono opuszczone, a pomiędzy ruinami przemykać będą tylko pustynne zwierzęta. I tak przecież się stało.

Pozostałości po Niniwie

 

Tak samo było zapowiedziane zniszczenie innego wielkiego miasta, Tyru, które miało być rzucone w morze. I to także się stało. Najpierw zostało zniszczone, a potem te gruzy wrzucono w morze, aby zasypać groblę i dostać się na pobliską wyspę, na której schronili się mieszkańcy miasta.

Prawdziwość ksiąg historycznych Pisma świętego

Nie inaczej jest z księgami historycznymi. Wspominają one np. o takim narodzie jak Hetyci. Jeszcze 150 lat temu, przed epoką współczesnej archeologii, nikt o nich nie słyszał. Nie byli bowiem opisani przez żadnego starożytnego historyka i w tamtym czasie nie były znane żadne zabytki ani pisane, ani inne, które mogły poświadczyć ich istnienie. Jedynie Biblia o nich wspominała (np. w 23 rozdziale Księgi Rodzaju), stąd też XIX-wieczni uczeni powątpiewali w biblijne wzmianki o Hetytach. Współczesne badania archeologiczne w pełni jednak potwierdziły, że taki lud jak Hetyci naprawdę istniał. Tak oto jedna z mało wiarygodnych opowieści Biblii okazała się być jak najbardziej prawdziwa.

Ramzes II szturmujący fortecę Hetytów w Dapur

 

W pierwszej Księdze Królewskiej (1Krl 22,39) czytamy np. o prześwietnym pałacu z kości słoniowej króla Achaba. Wykopaliska archeologiczne i ten fakt potwierdziły w pełni, podając nam szczegóły. Okazało się, że ściany pałacu pokryte były płytkami z kości słoniowej, co z daleka wyglądało, jakby to cały pałac był z kości słoniowej.

Wiele wymienionych w Biblii postaci (np. Nebokadnezar czy Belsazar), miast czy ludów, które dawniej uważaliśmy za mityczne lub wymyślone, w świetle badań archeologicznych okazały się być realne. Idąc tym tropem, możemy zastanowić się, czy to, co w tej chwili uznajemy za mało wiarygodne, na pewno jest niemożliwe, może za jakiś czas okaże się, że poznamy fakty, które będą kazały nam zweryfikować nasze poglądy.

Odcisk starożytnej monety z podobizną Nebokadnezara II

Ciąg dalszy artykułu -->>

Polecane artykuły:

• Jak zbliżyć się do Pana Boga – 5 pierwszych kroków
• Bóg Ojciec mówi do swoich dzieci
• Dzienniczek duchowy św. Faustyny