Jakiś czas temu prezentowałem artykuł Pani Wioletty Kuchty, która podzieliła się swoimi duchowymi doświadczeniami i wierszami, płynącymi z serca i duszy. Zachęcałem wtedy do wsparcia Autorki, która była w trakcie przygotowań do wydania swojego pierwszego tomiku poezji.
Miło mi oznajmić, że po długich staraniach udało się Pani Wioli zrealizować swoje marzenie i z wielką przyjemnością mogę zarekomendować ów tomik poezji. Nosi tytuł "Refleksje pisane piórem anioła" i można go kupić zarówno w wersji papierowej, jaki i elektronicznej.
 |
| Refleksje pisane piórem anioła - Wioletta Kuchta |
Na stronie książki można zapoznać się z obszernym darmowym fragmentem (25%), zapraszam więc do przeczytania i pozostawienia swojego komentarza. Oto link do strony: Refleksje pisane piórem anioła
A teraz prezentacja dwóch wybranych przeze mnie wierszy z tego tomiku:
Wszystkich Czytelników pragnących wydać swoje wiersze zapraszam na blog "Wiedza jest super", na którym w najbliższym czasie ukaże się artykuł Pani Wioletty, w którym opisuje swoją długą, bo prawie trzyletnią, wyboistą drogę do wydania swojego zbioru poezji. Z pewnością niejedna pisząca osoba odnajdzie w tym artykule wiele inspiracji i pomocnej wiedzy. Zapraszam!
***
Spośród targanych przez wiatr gałęzi drzew,
spośród śnieżycy,
niepokoju pogody,
wyłuskać jeden mały element,
malutki listek,
drobną śnieżynkę.
W tym gąszczu dzikich trosk,
liany owiniętej jak pętli na szyi,
żyć
jak gdyby ten listek,
ta śnieżynka,
były niczym niezachwianym spokojem.
Modlitwa
Oddalam się.
Dokąd idę i po co?
Od kogo i czego uciekam?
Może od siebie samej,
swych myśli zbłąkanych pomiędzy realną troską,
a marzeniem.
Od osób mniej i bardziej mi bliskich,
którym kiedyś wiele mówiłam,
a dziś nic.
Od pracy,
zajęć domowych,
spraw, do których miałam kiedyś wiele serca.
Wreszcie od Boga i istot anielskich,
dla których nie znajduję minuty przed snem.
Przecież wcale nie jest mi z tym dobrze.
Aniele Boży, czyżbym się bała?
Pokory mi trzeba,
pokory mądrej.
Zgodzę się na plany Pana,
w ciemno,
na oślep.
Opuszczam więc powieki,
by nie widzieć oczami lecz duszą.
Panie!
Pokory mi trzeba.
Polecane artykuły:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz